Langzaam op de terugweg, Camaguey

Na een halfuur wachten kunnen we onze Viazul bus in en gaan we oppad, voor een ritje van ruim 6 uur. Er is weinig keuze in vervoer. De trein gaat eens in de 3 dagen maar dan mag je eerst uit gaan vinden wanneer die dag precies is. De bussen zijn zo goed als nieuw en rijden alleen op de grote steden. Zo gauw je naar kleinere plaatsen wild wordt het al lastiger om wat te rgelen maar uiteindelijk is dat natuurlijk wel mogelijk met goed onderhandelen want anders wordt het ongemerkt wel kostbaar want dan wordt je weer een poot uitgetrokken. Het blijft een spel. De vrienden bus chaffeurs stoppen om de haverklap om van alles te kopen, dit zal wel weer te maken hebben met de zwarte markt. Soms schiet het op en soms echt niet. We stoppen ook weer in Holgien en er zijn echt mensen die mij herkennen en dat even bij je komen omdat je ergens eerder een foto hebt gemaakt of omdat je bij hen in de taxi hebt gezeten. Wel grappig. Aan de overkant van het busstation staan de kraampjes waar je in pesos kunt betalen wat zeker meer dan de helft van de prijs scheelt. De gegrilde varkenskoppen kijken je blij aan met de boodschap eet mij. de broodjes zijn heerlijk en ook de Bomba dat is meestal een vers gemaakte vruchtensap is heerlijk, en al die toeristen gaan aan de overkant zitten en betalen dus veel te veel omdat dat wat safer lijkt. Na een bezoek aan een aantal busterminals kom ik dan eindelijk in Camaguey aan. Ik heb niets geregeld en begint het spel weer van wie krijgt deze toerist in zijn taxi. Ik heb weer een super kamer met balkon en zelfs een ligbed en eigen buiten terras ik ga er steeds meer op vooruit lijkt het wel. Helaas zijn ze in Camaguey volop aan het restaureren omdat het volgend jaar 500 jaar bestaat. Ik denk dat ik hier 2 nachten blijf en dan naar Morron vertrek want ja de 20ste komt nu wel steeds dichter bij. En eigenlijk gebeurt er verder weinig geks of opvallends of vreemds. Men is hier erg bang voor de politie zelfs onderweg haalde de bus een motor agent in en tijdens het inhalen maakte hij met zijn mobiel een film zodat hij later kan aantonen als het nodig zou zijn dat hij niet te hard reed. Tja het blijft een communistisch land ook al merk je het heel vaak niet. Bij de casa is het altijd direct paspoort afgeven en wordt je bijna binnen een kwatier ingeschreven want men moet dit direct door geven. Zodoende kan het systeem mij dus iegenlijk de hele reis volgen. Ook internet eerst alle paspoort gegevens vast leggen en dan ook nog het nummer van de kaart noteren. Dit doen ze dan ook nog vaak met een meestal een vrouw die oplet. Prachtig zoals iedereen zo´n beetje aan het werk blijft. Gisteravond hoorde ik in Santiago dat vriend Raoul volgend jaar alle particuliere initiatieven weer terug gaat draaien. Als het waar is vraag ik mij af hoe het moet met de mensen die nu al van alles zelf op starten komen ze zonder werk te zitten en hoe dit dan voor hen verder moet. Het casa systeem bestaat al heel lang. Ik weet nu dat als iemand een toerist door verwijst deze daar ook weer 5 CUC voor krijgt voor elke nacht die deze dan verblijft. Daarnaast is de afdracht voor de overheid ook nog eens 55% en dan nog is het een super inkomen voor de mensen hier. Alleen kinderen is heel kostbaar en het aantal kinderen loopt enorm terug omdat eten kopen zo moeilijk is. En kleding is ook een drama. Ik geloof dat ook direct want de winkels zijn en blijven leeg dat is nog steeds heel bijzonder om te zien als je dat niet gewend bent.