Vervolg Baracoa

He he kon eerst niet een nieuw verhaal toevoegen vandaar overal het commentaar van mij op jullie verhaaltjes. In Baracoa ben ik druk geweest om mijn visa te verlengen. Natuurlijk ging dat niet 'even' Eerst moest ik naar de bank om zegeltjes te kopen. Kom ik daar, en een enorme rij mensen bij voor de deur en ook binnen ziet het zwart. Normaal werkt het hier heel gediciplineerd netjes vragen wie het laaste is en dan ben jij aan de beurt. Maar nu niet dringen en aandacht vragen en proberen binnen te kunnen glippen. Zeg maar een aantal mensen eruit en dan mochten er weer een aantal naar binnen en ging de deur weer op slot. Nou daar buiten was het behoorlijk smelten in de zon we stonden pal in de zon en uit elke zuchtje wind. Gelukkig ben ik voor Cubaanse begrippen lang dus ook ik heb mij maar naar binnen geluld om daar langzaam onderkoelt te raken. Daar stond de airco op 100% brrrr het gaf mij bijna het gevoelk dat de zweet druppels bevroren. Dan moet ik er nog achter zien te komen hoe het systeem werkt. 7 balies met daarvoor bijna een tribune aan zitplaatsen zo'n 40 stuks ja ja dat kennen we in NL allang niet meer. De man die de deur steeds op slot draait moet ook nog in de gaten houden wie er echt aan de beurt is en ook nog af en toe zeggen dat de gesprekken niet te luidruchtig zijn. Men is hier gek op banen crieeren maar het is ook overheid in NL hadden wel allang een nummertje moeten trekken. Het blijft voor mij nog steeds wazig wanneer ik aan de beurt ben en sommigen komen ook echt met een zak vol geld ook hier is het net een film. Ik zit wat te lezen in mijn Lonely PLanet als er een man aan komt die wil weten of zijn restaurant er in staat nou dit is de allernieuwste editie en hij is waanzinnig zijn zaak (van de staat) staat er in. Ik vraag hoe eea nu echt werkt en ik geef hem mijn geld en ja hoor hij kruipt gewoon voor en binnen enkele tellen heb ik mijn zegels en mijn wisselgeld. En daar had ik al een uur op zitten wachten. Ik moet echt Spaans gaan leren!!.Nu op pad naar immigratie. Aan gekomen bij het adres wat in de PLanet staat is het daar natuurlijk weer net niet. Ik wordt weer ergens anders heen gestuurd. Loop naar binnen en daar is net een vergadering van politieagenten aan de gang. Ik moet gewoon binnen komen en uitleggen wat ik wil. Was blijkbaar erg amusant voor de heren. Weer krijg ik een ander adresje. De reisorganisatie maar hier zit de deur op slot. Met dat ik sta aan te kloppen komt mijn casa vrouw langslopen en ik zit dus natuurlijk verkeerd ik vond het ook al vreemd. Aan de overkant heel wazig moet ik blijkbaar zijn maar moet je niet denken dat je 5 min voor 16.00 uur nog wordt geholpen Manana. Morgen dus. De volgende dag ga ik de tafelberg beklimmen dus maar kijken of ik dat allemaal nog ga redden. De ochtend erop regent het. De beklimmen wordt een grote glij bende. We noeten door de rivier waden naar de overkant en dan begint het grote feest ik heb alleen maar in een deuk gelegen van het lachten. 4 oudjes uit Le Mans Frankrijk waren erbij en een stel vrome jonge Hollanders die zo serieus waren, en met elkaar uitgepraat dat ik ze nog enkele maanden geef en dan is de relatie wel uit. De Fransen was echt een feest die vlogen als het ware de bocht uit en dan zat je totaal onder de rode klei modder. Frappant dat ik zelf niet onderuit ben gegaan maar het was echt gillen van het lachen. Een hele mooie en leuke beklimming. Na de tijd terug en ja hoor zelfde verhaal: kom morgen maar terug want het is bijna 16.00 uur, om 08.00 uur zijn we open. Inmiddels is Judith in de Casa gearriveerd een Hollandse en we kunnen het gelijk met elkaar vinden.Zoals elke avond gaan we weer Salsa dansen. We moeten onze danspartners ophalen bij de kerk en dan op pad. Geen minuut krijg je de tijd om even uit te rustten want je bent met recht 'dansvee' ik snap niet dat men perse met toeristen wil dansen want de Cubaanse meiden zijn zoveel beter. Natuurlijk gaat het erom dat wij de drankjes voor hen betalen en hun hopen stiekem op een prettige nacht. Nee dus wij krenten betalen niets en ze mogen ons tot aan de deur van de Casa terug brengen en dan is hun mogelijke droom uiteengespat!! Wat dat betreft is Judith precies als mij wij lachen wat af. Werkelijk waar en de heren maar braaf naast je zitten en galant blijven doen. Oei dit is heel wat anders dan thuis ze doen echt alles voor je maar dat is hier echt de cultuur. Maar toch gaat 70% al scheiden binnen het eerste jaar. Daar heb ik ook vanwege mijn opleiding een hele avond een gesprek met mijn Casa vrouw over gehad want die is niet zo beister enthousiast over de mannen. Dat was voor mij een hele intressante avond. Ze heeft wel in vent in huis maar ze slapen apart en hij wordt door haar aangestuurd. Maar dat zie je hier erg veel. De Casa vrouwen zijn erg sterke en zelfstandige vrouwen. Wie weet zorgen de vrouwen er ooit wel voor dat dit land een ander systeem krijgt dan dat het nu is. De volgende ochtend weer oppad voor mij visa en natuurlijk is het geen 8 uur maar zogenaamd 9 uur maar om 10 over half begint de beste man toch iets te doen. Ik ben maar braaf en onderdanig want ik ben wel even afhankelijk van zijn handtekening. Ales wordt strak gecontroleerd en ik wordt ook nog eens overhoord wanneer en hoe laat ik vlieg. Het gaat dan wel in het Spaans maar het lukt mij! Dan moet er een stikker op het briefje worden geplakt maar met zijn afgekloven nagels lukt het hem niet en hij is ruim 20 min aan het peuteren in NL hadden ze het briefje allang in de prullebak gekwakt maar hier niet. Nadat alle formulieren en de stikker erop is geplakt in is ingevuld ben ik hier eindelijk meer klaar krijg ik daar in ieder geval geen problemen meer mee. En altijd op blijven letten dat dat kleine rotbriefje want dat is mijn visa dus niet weg raakt. Cuba zet namelijk geen stempels in het paspoort. Nu oppad voor een buskaartje. Nou vergeet het maar voor de eerst aantal dagen is alles volgeboekt ai hoe moet ik dat nu regelen want ik wil verder ik wil de Piek gaan beklimmen. Na wat leuren bij verschillende bureau's en het tel. nr van de casa achterlantend en op de wachtlijst. Kom ik rond 5 uur terug bij 1 afspraak en ja hoor we gaan met een taxi achter de bus aan en via Moa naar Holgien en de prijs is het zelfde (te duur maar oke) en ik heb een aansluiting naar Bayamo waar ik naar toe wil. De volgende ochtend om 8 wordt ik opgehaald voor de deur. Dus boeken die handel!! Met Judith een laaste maal uit eten in het beste restaurant wat ik in alle weken heb gezocht en dat was bij toeval want Judith is altijd verbaasd hoeveel mensen ik in een korte tijd ken af wat van af weet. Zo kwamen wij via de kroegbaas die mij weer aansprak in dit afgelegen tentje terrecht en na wat onderhandelen voor een strakke goedkope prijs en nu loop ik dus rond met 2 enorme chocolade ballen 1 van Judith die ik voor haar meeneem omdat ze nog 4 mnd gaat reizen en mijn eigen. de chocolade kun je thuis raspen en dan smelten maar het smelt niet zomaar. En daarna op naar de laaste Salsa avond in Baracoa.