Calcutta

Middernacht aankomen op het mage grote trein station Hoawra in Calcutta ik kon er niet eens de uitgang vinden het leek er meer op een overdekt popfestivalterrein overal lagen er mensen te slapen of te eten en gezellig te praten. Doordat ik moest zoeken waar de uitgang is kon ik achter aan sluiten in de lange rij voor een kaartje voor de taxi. Je betaald en krijgt dan een kaartje met het kenteken van de taxi die je dan kunt opzoeken om in te stappen uiteraard is dit chaotisch en ongeregeld. Dan oppad naar Sudderstreet dit zou het backpackers gebied van Calcutta zijn. UIteraard was er het eea al volgeboekt met gevolg dat ik uiteindelijk in een of ander ranzig hol terrecht kwam met een soort van gladde pooier die de tent er runde. Een mannetje met een fout kapsel en vet haar een witte ouderwetse soulbroek met een te strak truitje hoe erg kun je ze nog treffen. Ik hoefde nog maar uit mijn kamer te komen of hij stond alweer bij mijn kamer deur te trappelen. Ook hier weer zo'n irritante lekkende kraan en schetterden types op de gang en ook weer tot een uurtje of 03.00 uur. De volgende dag eerst op pad voor een goede kamer en die vond ik aan de overkant van de weg leuk hotel met kamer op het dak wat een rust. Een dagje oppad in Calcutta wat leuke dingen bezocht. Een busticket naar Dhaka gescoort en alles weer ingepakt om de volgende ochtend om 05.00 uur op te staan. En dan shit de wekker vergeten, nog geen sim kaart voor mijn telefoon en de receptie wilde mij niet wekken maar voor elk probleem is een oplossing mijn buurman een Bengaal ging om dezelfde tijd met een andere bus ook richting Bangladesh dus die wilde mij wel wekken. Altijd komt alles weer goed.
Gelukkig zat ik niet voorin de bus want onze Nikkie Lauda ging nogal tekeer in het verkeer. Om de paar tellen hing hij weer op zijn claxon en de snelheid zat er behoorlijk in alsof het een race tegen de klok is. Tot aa n de grens was het dus party time knallen als een idioot en daarna de bus uit en niet weten hoe alles werkt.......Wist ik veel dus met rugzak op en een opgeplakte stikker op de borst liepen we in kolonne naar een hek waar we moesten wachten. Het bleek dat ik de enige was die nog met de bagage liep de overige mede reizigers hadden hun spullen afgegeven aan mannetjes die de bagage blijkbaar ergens naar toe hadden gebracht. Oke het is niet anders dan maar mee hobbelen met de meute naar ergens ......
Toen het hek dan eindelijk open ging moesten we keurig in een rij naar een grote hangar lopen waar net een gozer een gigantisch pak slaag kreeg met een wapen van een militair oeps dus hier hou je je wel keurig aan de regels. We moesten keurig in een lange rij gaan staan die gigantisch lang was misschien wel duizend mensen die er stonden te wachten waar de Indische militairen steeds tussen door liepen met hun wapens om maar te zorgen dat we mannetje aan mannetje strak in de rij bleven staan en telkens een stukje konden opschuiven. Gelukkig mocht ik mijn rugzak aan de zijkant neerzetten en al lezend ruim 3 uur telkens een stukje opschuiven, Ja echt 3 uur voor een paspoort controle en dat alleen aan de India kant. Toen dat erop zat moest ik telkens vragen waar ik naar toe moest lopen Where to go Bangladesh? Als een domme gans in het doolhof maar uiteindelijk komt alles goed en heb ik mijn papieren voor elkaar. Het was weer met recht: je doet een deur open en komt in een andere wereld. Geld wisselen voor Taka het Bangla geld en ook de taal is niet te volgen, een halfuur verschil en natuurlijk wat armoediger. Nu kregen we een andere bus aan de stikker kon men zien of de juiste personen in de goede bus terecht kwamen. OMG na Nikkie Lauda kregen we Max Verstappen inhalen waar het nog net kon en dan al die fietsriksja' s en tuktuks alle stadbussen zitten onder de deuken en ruiten zijn gebartsten. Welkom in het land waar ik ga rondreizen. Een ding is apart ik heb nog niet eerder in zulke luxe bussen gezeten. De stoelen zijn zo confortabel ongeveer net zoiets als de eerste klas in het vliegtuig met voetsteun die in hoogte verstelbaar is, stoelen die ongeveer plat kunnen en bijzonder en super de luxe. Na een halfuur stoppen en komen de militairen ons in de bus controleren en ja hoor de halve bagage wordt uit de laadruimte gehaald, shit ook mijn rugzak. Om de beurt moeten we de bus uit maar dat werd uiteraard een chaosch omdat iet iedereen luisterd alles werd uitgepakt zelfs cadeau papier werd losgescheurd op zoek naar drugs. De veel te dikke golden teriever hond lag maar te slapen als ze de hond nou even de bus in hadden gestuurd.....Gelukkikg ik was de enige toerist en mijn rugzak ging ongeopend weer in de laadruimte ook dit geintje duur bijna een uur. De eerste indruk is een vies land metg enorme textielfabrieken mega en dat alles om ons westerlingen maar te voorzien van zoveel mogelijke keuze goedkope kleding wat een slaven werk moet dat zijn 12 tot 14 uur achter een naaimachine. Langzaam wordt het alweer donker en er is totaal geen straatverlichting en als het dan ook nog mistig begint te worden gaat Max Verstappen toch wat minder mijn zijn voet op het gaspendaal tekeer (gelukkig). Nu kan ik mij er wat bijvoorstellen dat er zoveel verkeersongelukken gebeuren in dit land. Ik kijk echt niet door de voorruit naar de capriolen die de bestuurder uithaalt het is echt wel eng en dan als die fietsers zonder licht, toegemoed komend verkeer wat met grootlicht blijft rijden en dan alles in een veel te hoog tempo op een veel te smalle weg. Gekken werk!! Net voor Dhaka gaan we met een ferry. Wat een spektakel het is met bussen drukken om een plek te krijgen iedereen schreeuwt wat en de logica kan ik niet vinden en dat alles in het donker want ook hier is geen verlichting. De bussen staan zo strak tegen elkaar geparkeerd er kan amper een hand tussen. Gelukkig wordt er nog wel zo geparkeerd dat je uit kunt stappen want blijven zitten zie ik niet zitten als het fout gaat verzuip je. Varen zonder bakens alleen met een enorm zoeklicht jammer dat ik niets kan zien het is pikdonker en de ferry's varen dicht langs elkaar, dus met recht in een totaal ander land ik begin zo nieuwschierig te worden hoe het er allemaal uitziet en wat deze reis mij gaat brengen. Dhaka is een verkeersdrama 20 km afstand duurt meer dan een uur en soms nog veel langer. We staan dan ook enorm veel stil voordat we dan eindelijk op het busstation aankomen. 18.00 uur was de planning maar helaas het is inmiddels al 01.00 uur en ik heb de knollen wel op. Zoals altijd komt het allemaal wel goed. Ik heb inmiddels nog steeds geen simkaart dus ik heb geen hotel kunnen regelen. OP het kantoortje zit iemand te wachten en ik kom met hem in gesprek dat ik nog een slaapplaats nodig heb. Hij weet nog een goed hotel voor een goede prijs want er is net discount hij belt en regelt een kamer en de jongens van het kantoor regelen een tuktuk wat hier een GMC heet. Ik voel mij net een gevangene want deze tuktuks zijn ijzeren kooien en het deurtje gaat echt opslot en ik kan er dus niet uit een hele bijzondere ervaring en dan komen we ook nog in een donker steegje met prostituees waar de nodige klanten in het donker worden afgewerkt, mijn god waar ben ik nu weer beland.......draaien en een straat verder is het hotel en een echt luxe hotel super de luxe kamer en fijne douche moe maar vooral voldaan van alle belevenissen laat ik mij in het schone grote bed vallen. Morgen weer een nieuwe dag.