Selamat Java

Het valt niet mee om en internet cafe te vinden, het is mij vandaag gelukt en het is eer gelukkig niet druk. Er is weer heel veel gebeurt in een paar dagen, soms spannend en soms smerig ha ha ha. Nadat ik naar de Borobodur was geweest ben ik weer terug in Dewa Losman in Yogja en de oude dame was er ook nog. Zij zorgt wel voor het nodige spektakel wat betreft gesprekken, ondanks dat ze 82 jaar is is ze stevig van deze tijd. Zo ging het oa over dat je volgens haar een man na een paar jaar moet inruilen want anders wordt het toch maar saai helariteit ten top want er waren ook 2 jonge kerels uit NL die nogal op zoek zijn naar zich zelf. Dus dit werd een intressante discussie, en weer een hele gezellige avond die omvloog. De volgende dag heb ik een fiets gehuurd en ben op pad gegaan naar de Prambanan tempel. 17 Km gefietst na 20 minuten heb ik mij ook maar zo'n belachelijk mondkapje gekocht onderweg want ik had toen al een overdosis aan uitlaatgasvergiftiging te pakken. Gelukkig ben ik inmiddels toch van mijn verkoudheid af en ook van dat eeuwige niessen wat volgens sommigen mesen toch van de verontreiniging zou kunnen komen. Gelukkig heb ik deze keer echt alles van te voren goed ingepakt en dus de neusdruppels niet vergeten! Hoera wat een geluk!! Ook hier bij de Brapnan tempel weer het eeuwige gebedel om met een blanda (blanke) op de foto te mogen. De terug weg ging wel lekker snel op de fiets want nu wist ik de weg. Er staat namelijk 0,0 aangegeven waar je naar toe moet of hoeveel km iets is. Ik vraag mij af hoe je hier per auto de weg moet vinden???Ik heb namelijk geen idee hoe dit zou moeten. Terug in mijn Losman Dewa blijkt dat ik mooi mijn onderarmen iets te veel zon heb laten zien, dit is nog nooit gebeurt ze voelen in ieder geval de rest van de avond lekker warm aan.
S'avonds mijn lonely planet bestudeerd en vanuit Yokja had ik een hele planning gemaakt om met de trein en de bus richting Bormo de vulkaan te vertrekken. De beste mensen in het Losman in Yokja raden mij dit erg af want ik zou uiteindelijk aan de verkeerde kant van de vulkaan uitkomen en daar zou ik niet zo prachtig kunnen wandelen. Dus heb ik mij over laten halen om een busrit te reserveren. Geen accomodatie of een jeeptrek alleen de busreis. De volgende ochtend werd ik keurig om 09.00 uur opgehaald en met een busje vol mensen gaan we op pad. Het is weer verrekte druk op de weg en met een snelheid van ongeveer 60 km per uur rijden we richting Brome en dat is een hele afstand. Half weg zegt de chauffeur tegen mij als we stoppen same car, dus denk ik nog dat we na de pauze niet in het verkeerde busje moeten stappen maar nee we moeten overstappen. Snel nog ergens een zak nasi gekocht waar de prijs en 2 tellen met 200 roepie omghoog ging tja dan ook maar snel de lepel gepikt want we moeten alweer verder. Ik zit voorin naast de chauffeur en na zoveel uren begint hij telkens weg te dommelen dus zo af en toe geef ik hem een por, want Engels spreekt hij ook al niet en doet verder geen moeite om met ons te praten. Gelukkig heb ik nog een mp3 speler bij mij want een auto radio is er ook niet. Na een hele korte pauze bij een wazige tent waar bijna niets te koop is ruilen we halfweg nogmaals van busje en dan zijn we rond 22.00 uur dicht bij Probolingo waar we uitleg krijgen ovr het nationaal natuurpark Bromo. Ik heb inmiddels al een behoorlijke houten kont en ik ben zoals iedereen wel gaar. De uitleg over het park geeft mij weer energie want het klinkt super. Er is voldoende mogelijkheid voor het vinden van een kamer dus daarover geen stress wordt ons verteld. De volgende 42 km gaat steil in het donker omhoog door de bergen helaas is er niets te zien. De chauffeur geeft aan dat alles is volgeboekt ai samen met een Duitse worden we al vrolijk.....(niet dus). Na nog een 1,5 uur ipv een halfuur zoals als in het begin werd gezegd zijn we in Cemoro Lawang. Geen idee waar ik ben iedereen, op ons 2 na heeft geboekt en wordt afgezet bij zijn motel waar ik ook direct uitstap en ik ook telkens naar een kamer vraag haar helaas vol, vol en nog eens vol. Bij de allerlaatste is nog plek, er valt met deze vent niets te onderhandelen en wij besluiten dan maar de kamer te delen. Gadver wat een smerig hok en dat voor 15.00.00 roepie (ong. 15 euro). De kamer er naast is nog steeds leeg dus die gebruiken we lekker stiekem ook, zo hebben we ieders toch nog een bed voor ons zelf. Zelfs mijn rugzak zet ik niet op de grond zoveel haren en stofvlokken zo ranzig ongelooflijk zelfs de wc en douche ga ik niet in zonder sloffen nar toe. Het is een kort nachtje want om 03.00 uur weerop want ik loop de berg op voor de zons opgang. Geen ontbijt alleen een fles water en mijn zaklamp en veel kleding aan want het is maar 3 graden en super mistig. Een beetje op de gok loop ik de steile berg op en ik ben handtam als ik er eindelijk ben met enkele Indiers die alles ook belachtelijk duur vinden. De rest vn alle toeristen komt het stuk omhoog met een jeep. Het is een prachtig spektakel de zonsopgang en heel langzaam trekt de mist op als ik de foto's nu zie is het nog steeds ongelooflijk mooi. Als ik terug loop zie ik eindelijk waar ik zit en waar ik slaap het is echt het einde van de wereld wat een gat, maar enorm mooi, maar er is niets en super arm. De groenten worden tegen de berghellingen gekweekt en is het super mooi. Na een bak nasi om 09.00 uur ga ik voor de rest van de dag op pad. De vulkaan krater is de grootste van de wereld en het is een onvoorstelbare grote vlakte. Daarna beklim ik de vulkaan die dus nog steeds 'rookt' en wandel helemaal over de richel rond de krater. Bij terugkomst in mijn hok neem ik maar een douche die het niet doet en dan mij zelf overgiet met steenkoud water. Mijn slipper schuift onder het bed en ik kan er bijna niet bij. Wat blijkt... een hele verzameling van jaren aan gebruikte condooms die aan mijn arm blijven plakken. Gadverdamme nogmaals een douche wat een smerig nest vol bacterien waar ik op slaap. Veel navraag gedaan hoe laat de eerste bus terug gaat naar Pobolingo gaat en dat is 07.00 uur en die wil ik scoren. De volgende ochted om 06.00 uur eruit blijkt dat nu de achterkant van mijn benen gloeien van de zon van de dag ervoor dus maar de pijpen aan de broek laten zitten. Sta ik op tijd op de plek en wat denk je gaat de bus pas om 09.30 uur. Allemaal willen ze weer geld verdienen en mij wegbrengen voor belachelijke hoge bedragen, dus ben ik koppig en begin maar vast aan de 42 km te wandelen. Al snel heb ik een eerste lift te pakken en hij neemt mij naar een paar dorpen verderop mee. Nu zie ik pas hoe mooi deze weg is die ik in het donker heb bereisd. Als mijn lift niet verder gaat loop ik weer een stukje maar het is al behoorlijk warm en ik zweet ls een otter. Al snel stopt er een pick-up en ik kan in de bak tot aan Probolingo Bingo dus!! Geweldig ik kan direct in de bus stappen die naar de ferry in Kretapang rijd. Ik zie het al voor mij op Bali geen tot weinig auto's geen file's meer en niet zoveel uitlaatgassen. Het blijft weer een grote vraag hoe lang ik in deze bus moet zitten en naar de wc gaan is er niet bij. Rond 13.00 uur ben ik dan in Kretapang aan gekomen. Eerst snel op zoek naar een toilet en deze is gelukkig schoon. Als ik net mijn rugzak weer op wil pakken wordt ik als een gek geroepen want ik moet weer met een Bemo (klein busje) verder. Want denk nu niet dat de bus stopt bij de ingang van de ferry, nee natuurlijk niet! Als kippen op elkaar gepakt gaan we weer verder naar de ferry en ik kan zo doorlopen. In gedachten lig ik al over 4 uurtjes op het strand. Want ik had gepland om naar Lovina te reizen dat is maar 2 uur met de bus en dan een paar dagen op het strand lekker relaxen. Als de ferry na 2 uur in Gilimanuk aankomt wil jan en alleman mij naar het busstation brengen voor weet ik niet hoeveel. Tja deze ligt net om de hoek dus jammer dan ik loop dat kleine stukje wel. Je zult er toch maar weer intrappen dan voel je je weer lekker genomen. Kom ik op het totaal verlaten busstation aan en krijg ik te horen dat er geen bus meer gaat naar Lovina alleen nog een bemo maar die moet eerst vol zijn 14 personen eerder gaat hij niet weg. Dit kan dus heel lang gaan duren. Allemaal weer bijdehandjes met mooie oplossingen en ideeen waar ik geen zin in heb. Uiteindelijk Lovina maar laten varen en na 1.45 uur gewacht te hebben toch maar in de Bemo naar Denpassar gaan zitten want die zit vol. Dit was abosluut niet de bedoeling maar soms moet je maar wat. Deze tocht duurt ook nog ruim 4 uur en weer de nodige file's en autos, en alngzaam rijdende vrachtwagens (30 km) en daar gaat mijn middag zee aan mijn neus voorbij. In de bus zit een Tsjechische studente die Indonesische taal studeerd en weet iets voor mij te regelen met de gozer die naast haar zit om samen met mij een slaap plaats te zoeken in Denpasser want er staat bijna niets in de Lonely planet. Zo gezegd zo gedaan asl we in Denpassar uitstappen. Alles wat goedkoop is zit vol. Bij de laatste bingo! Het hotel ziet er duur uit en zeer luxe maar de prijs is het zelfde als het schijthol van de avond ervoor. Een joekel van een kamer met een super groot bed en een badkamer die zo groot is als de kamer van de avond ervoor. Wat een luxe ineens. Ik kan nu TV kijken en ja hoor voetbal de Engels champignon legeu. Ik val na een lekker douche heerlijk in het mega bed in slaap! De volgende dag te laat opgestaan want ik moet weer met een bemo op pad die eerst weer vol moet met mensen. Op aanraden van de chaffeur moet ik maar naar een andere bemo die wel gaat en ik kom ergens uit in de middele of nowere uit waar ik wordt afgezet. Zoek het maar uit, het gaat wat moeizaam maar ik begin maar vast met lopen want onderhandelen is bijna geen doen en de prijs is weer veel te hoog. Uiteindelijk als ik langs de weg loop komt er een jongen met een brommer langs die mij voor een redelijk mooi bedrag naar Ubud wil brengen. Heerlijk achterop met mijn rugzak lekker uit balans maar toch is het weer prachtig om over de kleine wegen naar mijn bestemming te reizen. Als we in Ubud aankomen laat ik mij ergens op een kruising van wegen in deze stad afzetten. Gelukkig had ik al iets van te voren gelezen dus ik wist ong. waar ik zat. Op goed geluk loop ik net langs een gozer van een toeristen info en hij begint over een kamer. Nee ik heb dus nog niets, maar ik zoek iets goedkoops. Deze knul weet wel wat. Ik laat mijn rugzak achter en stap achterop de brommer met de vraag waar ik nu weer uit zal komen. Na wat kleine paadjes in een wijkje stappen we af en ik zie een soort van klein tempeltje dat ik kan huren voor ja, ja weer dezelfde prijs. Ik vraag het toch maar even 3x want nu heb ik een huisje met een ligbad en douche en wc en terras een heus huis/tempeltje een homestay met ontbijt en fruit en thee. Dit kan niet meer stuk ik voel mij echt een prinses wat een geluk! Ubud is een oude schilder/artisten stad en ik heb de hele dag winkeltjes en kunst bekeken. Een geweldige stek! Alle huizen in het deel waar ik zit hebben de mensen hun eigen tempels in de tuin die ik mag bezichtigen en foto's mag maken, niets is een probleem en iedereen is er erg vriendelijk. Met recht Selamat Java!! (tot ziens Java). Morgen ben ik van plan 15 km te gaan lopen door dit prachtige gebied. Het was een aanrader van mijn duiste kamergenoot in Bromo en zeer terrecht een superplek.

Tot een volgend verslag, het zal wel steeds lastiger worden want langzaam verlaat ik de 'beshaving'. Na Lombok wordt het alleen nog maar lastiger om een internet cafe te gaan vinden. Dus als er geen verslag meer volgt wens ik iedereen een geweldig en gezond 2013