Tranen met tuiten

Zo nadat ik eindelijk de hete baden van de hotsprings in Cipanas heb verlaten ben ik hard toe aan een echte koude douche. Natuurlijk gaat het reizen hier niet van zelf en zelfs nog veel moeizamer dan in India. Ik kom net voor 07.00 uur mijn hostel uitgelopen en kan dan direct instappen in een kota dat zijn van die lekkere aftandsebusjes waar weer heel veel mensen ingepropt worden en overal stoppen. Dit vervoer gaat dus super langzaam en het is en blijft een vraagteken voor mij hoe dit georganiseerd is. Oke ik geef aan dat ik naar Tasik Malaya wil oftewel Tasie zoals het genoemd wordt. Dus daar ga ik, en heel fijn niemand spreekt Engels en gelukkig heb ik voor het eerst een woordenboek op zak. Ik voel mij net een klein kind wat dat betreft. Maar eerst moet ik er ergens uit en krijg ik een andere busje aangewezen waar ik in moet stappen. Na een tijd weer een ander busje. En heel langzaam kom ik in de richting van Tasie. Nergens staan borden emnn er is niets met km aangegeven dus ik heb weer geen enkel idee waar ik ebn hen hoe lng het gaat duren. Telkens als ik denk nu ben ik er vast wel dan moet ik weer in een ander busje. Maar goed langzaam kom ik in de buurt van Tasie de trein gaat omstreeks 13.00 uur en ik heb een idee dat ik die niet meer ga halen. Wanst sommige busjes rijden gewoon een wijk 2x en alles gaat lekker rustig en tja alleen in de avond gaat er nog een trein. Het Engelse woord trainstation werkt niet dus daar zit ik trein trein in het Indo te roepen. En ja hoor ik kom er. Verwacht niet dat het station in het centrum ligt acht wel nee ik heb een heel industrieterrein gezien. En ja hoor de trein komt net aanrijden. Met een mega rij mensen die een kaartje moeten hebben en er is maar 1 loket open. Je komt het perron niet op zonder kaartje maar een beetje omkopen werkt altijd ook al is dat niet mijn stijl. Met dat ik ergens in de trein instap gaat hij al rijden. Het barst in de trein van het personeel dus ik wordt helemaal achterin neergezet want alles werkt met genummerde plaatskaarten, en het personeel vindt zich zelf dan even heel belangrijk. Natuurlijk wilden ze eerst nog mijn paspoort hebben die ergens onderin mijn rugzak zit en dat werd mij teveel werk en ook de NS-korting kaart werkt prima ze hebben soms geen notie wat voor ID-kaart je hen onder de neus stopt. Als er maar een foto en nummer op staat kom je een heel eind. In de coupe zit een Canadees die zegt het zelfde traject te willen reizen als ik en een Japanner die naar een voetbal wedstrijd gaat. Al met al erg gezellig. Alleen jammer dat we bijna een uur ergens staan te wachten in de bakkende hitte. Poeh dat viel tegen maar gelukkig is er altijd voldoende te eten want ik had nog niets gehad en een brunch van 2 loepia's is ook prima. (Wat een geluk was even het hele verslag kwijt want ook hier zitten de toetsen regelmatig vast van de smeer en zand). Gelukkig is het treinstation in Yogyakarta in de buurt van het backpackers area Siosbro en kunnen we er naar toe lopen. Ik ha al een Losman (hostel) op het oog maar een mannetje wist natuurlijk weer iets beters en die Canadees geloofde hem maar was tevens wel zo'n enorme zeur er was altijd wat, niet schoon genoeg, te duur, te kleine ramen en ga zo maar door. We hadden zo al enkele LOsman bezocht dus ik kom bij Dewa mijn optie, en een mooie lage prijs en de enige een pers. kamer dus stiekem moest ik wel om hem lachen en hij wil nog 7 maanden rondreizen ha ha ha. Uiteindelijk neemt hij dan toch ook maar een kamer in Dewa. En dan eindelijk die koude douche want om 18.00 uur is het nog 32 graden en ik stink en plak van alle kanten. Na het douchen een grote bierpul thee want kleine kopjes doen ze gelukkig niet aan. Ik kom aan de praat met een oude dame en ik herken haar van TV ze doet al jaren onderzoek naar oerang oetangs dus een heel leuk gesprek en die oude tante 82 jaar kan vloeken niet normaal dus we hebben al snel veel plezier samen. De Canadees wil ook mee eten en dat geeft uiteraard weer wat, want de lamzak wil het liefst naar KFC de gek. Maar wij eten ergens langs de straat en hij gaat dan toch mee. En natuurlijk, hij lust het niet en dat is dan 52 jaar en wil dus nog 7 mnd reizen die gaat veeel gewicht verliezen!! Ik wil de volgende dag naar de Borobudur maar ik wil graag in het stadje slapen om er zo vroeg mogelijk te zijn. Piet de Canadees wil ook mee maar ik wil hem eigenlijk niet mee hebben. Gaat hij notabene alles op zijn minicomputer op zoeken die ziet al problemen voor hij uberhaupt weg is. Hij gaat overal heen bellen en geeft af op mijn 2e hands verouderde Lonely PLanet, dus ik ben hem al zat. Uiteraard staat hij de volgende dag niet klaaar en ik vertrek zonder hem. 48 km duurt hier zo'n 3 uur met de bus. In Yogja krijg ik een handgeschrevenbriefje in de hand gedrukt zodat ik iedereen kan laten lezen waar ik naar toe moet. Ik voel mij nu al een doof stomme die niets meer kan, hoe snel kun je zover zakken ha ha ha. Oke het werkt al een tierelier weer van een bus naar de andere en op het laatst zit ik er nog alleen in ergens in de verlaten wereld. Tuurlijk kom ik er en vindt ik een pracht van een hostel voor nop. Vanomrgen om 03.00 uur al wakker en nu van een haan blijkt hij in een hokje onder mijn raam te zitten, en bedankt! Net weer ingedommeld uiteraard weer een preek die ik niet versta al met al mooi op tijd uit de veren. Een kamer is hier incl. ontbijt 2 hard gekookte eieren en een kop thee. In ieder geval zijn de eieren ruim 15 min. gekookt gelukkig want dan vindt ik ze pas lekker! Ruim de tjid genomen om de Borobudur te bekijken. Al snel heb ik het voor elkaar, de vele school kinderen maken foto's met hun mobiel van blanken en als ze durven dan vragen ze of ze met je op de foto mogen. Nou dan ben ik dus regelmatig aan de beurt want ik ben alleen dat is voor hen niet zo eng om te vragen. En als iedereen dan weer voorzien is van foto's lopen ze een hoekje om en dan kijken ze wie de mooiste foto heeft. Ik lach mij een deuk, verder nog een half uur Engelse les gegeven altijd leuk om te doen, zelfs de docent was tevreden want de kinderen hadden die dag examen Engels en moesten dan ook Engels praten, geweldig was dat. Bij terugkomst zat Piet al in de losmen en ja hoor hij had alweer kommentaar ten eerste was ik zonder hem vertrokken (ja en???) en de Borobudur was maar klein bla bla, en hij had slecht geslapen want er wa muziek te horen (ja natuurlijk je zit in een backpackers gebied met koregjes) hij had dus een dag excursie geboekt waar hij eerst helemaal op tegen was. Volgens mij is hij helemaal niet geweest want ik heb hem niet gezien.
Vandaag is het vrijdag dus helaas zijn de meeste bezienswaardigheden om 13.00 uur gesloten vanwege de gebedsdag helaas. Dus morgen maar eens met de fiets oppad. Als dat lukt tenminste ik zit dus te janken of omdat het eten te scherp is, de tranen lopen soms over de wangen, als ik naar de wc ga zit ik weer te janken want de vlammen slaan er zowat uit grrrr. En ik heb hooikoorts denk ik want ik nies mij te pletter met tranende ogen en ik loop al enkele dagen te snotteren als een gek. Ik zie er dus niet uit. Ik heb inmiddels de zakdoeken maar in de BH want alles wordt zo snel vochtig van de wamte, en ik heb ze snel bij de hand want ik jank wat af. Goh goh wat tref ik het!!